ظهور سبکهای هنری
از درون افکار جامعه و حرکتهای مردمی و جذب ورشد ان نیاز به حمایت دوران خود دارد.بکار گیری سبکهای اروپایی در ایران و یا بکار گیری هر سبکی در بین مردمان دیگر نا اشنا و گاه نزدیک به افکار می باشد. بهمین سبب سبک شناسان با بررسی ان میتوانند نیاز فکری ان جامعه را تشخیص دهند. نه انکه اگر شیوه هنری هنرمند منطبق با هیچ یک ازسبکهای شناخته شده نبود یعنی انکه چیزی من دراوردی و هجو باشد.
هلن گاردنر در کتاب خود با شرح و تحقیق بسیار به این مطلب اشاره کرده است.
سوق دادن استعداد شخص به سبک مورد علاقه که همان کپی می باشد منجر به تخریب هنر در ان جامعه می باشد.
هنر از دل مردم ظهور می کند.نقاشان تحصیل کرده در غرب باز نتوانسته اند علقه ملی خود را تنزل داده و دربست هنر غرب را ارائه دهند اما همین دو گانگی باعث شده است درک اثار این دسته از هنرمندان اختصاص به خریداران دست بالا و یا بینندگان خاص خود باشد.
اما اثار نقاشان قهوه خانه ای-یا نگاره گری ایرانی یا تهذیب برای کل جامعه قابل درک می باشد.
راستی علت فاصله و نزدیکی هنرمند با مردم چیزی جز این است؟
اشتراک در
پستها
نظرات
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر